Laten we hopen…
“Laten we hopen dat het gauw beter wordt, we kunnen er toch niets aan doen!” Dit zijn waarschijnlijk de meest gehoorde woorden aan het einde van een gesprek in deze coronavirus-gedreven periode. Helaas brengen de woorden het tegenovergestelde gevoel met zich mee in plaats van wat ze eigenlijk bedoelen: de hoop op het werk van “hogere machten” om de heersende ellende uit de weg te roeien. Er zit niet echt een licht van hoop in, maar meer een soort wanhoop. Het is niet de begeerde innerlijke rust in de zekerheid van een “hoger werk” met een spoedige verbetering van de situatie die in de woorden wordt uitgedrukt, maar een angstige onrust in het gevoel van de heersende machteloosheid en het moeten toekijken en wachten op wat er nog maar over je heen zal komen…
Maar wat zou ons echt hoop kunnen geven in deze situatie, die zo voor de hand ligt en om verschillende redenen onhoudbaar is?
Er zou meer vertrouwen nodig zijn, niet alleen in “hogere machten”, dit natuurlijk ook, maar vooral in de eigen mogelijkheden en vermogens. SELF – Vertrouwen in de kennis van het daadwerkelijk kunnen beïnvloeden van de gang van zaken, dat we dit zelfs moeten doen om de gewenste verbeteringen in de gezondheid, de politieke en de economische situatie te realiseren. Is het niet vooral het passief afwachten, wat de deur opent voor de ongewenste, destructieve krachten, in plaats van bij te dragen aan de gebeurtenissen naar eer en geweten? Naar mijn mening zit de grootste hoop in het eigen “zelf”, in het besef van de mogelijkheid om elk moment opnieuw te beginnen en te creëren wat voor mij en de wereld wenselijk is.
Er is wellicht niets in het leven dat meer vertrouwen kan geven dan de herkenning van de eigen capaciteiten en hun verbondenheid met “hogere machten”. Zichzelf overschatten zonder rekening te houden met de Geest zou alleen maar de andere kant van de ziekelijke medaille onthullen. Geest en mens vormen een eenheid. Als we onszelf te belangrijk nemen en Babylonische torens bouwen, formt dit net zo’n belemmering als wanneer we onszelf niet vertrouwen en alleen maar wachten op hemelse hulp. Spiritualiteit leeft niet zozeer in het gezag van een kerk, maar in de mens zelf.
Uit die reden kan ik enkel een belijdenis afleggen aan mezelf. Aan iets dat niet alleen in mij leeft en werkt, maar ook in de harten van anderen. Niemand kan me vertellen wat ik moet doen, het is aan mij. Zelfs kleine acties kunnen van belang zijn. Petrus verloochende zichzelf, zijn liefde, zijn hart, toen hij zei: “Ik ken hem niet!” (Lucas, 22 (54-62 )). In werkelijkheid is het hart van de mens de kerk waar de “Geest” is binnengetreden en niet een aardse gebouw uit steen. Hoop is licht. Waar licht is, is hoop. Het licht is in ons mensen. Waarop wachten we nog?
Christine Richter
